The infinitive Noun in Arabic and Persian

Document Type : Research Paper

Authors

1 Ph.D. Candidate, Department of Arabic, University of Semnan, Semnan, Iran

2 Assistant Professor, Department of Arabic, University of Semnan, Semnan, Iran

3 Associate Professor, Department of Arabic, University of Semnan, Semnan, Iran

Abstract

The Infinitive Noun is one of the types of names in the Arabic and Persian languages, which is different from the Infinitive sometimes ... The most important new results of the research can be summarized in: that the Persian language has more diverse ways to formulate the Infinitive Noun of the Arabic language; In Arabic and its semantic effect is most often used in non-source and non-issuer use, while the Infinitive Noun in Persian is due to the large number of its forms. This may lead to the meaning of the Infinitive. The meaning of the name may be descriptive and maybe in two different contexts. Although there is a difference in the meaning of the subject of derivation in Arabic and Persian, but the Infinitive Noun in Arabic is not one of the eight known derivatives, although it has a root and weight, and in Persian is a derivative name. The Infinitive Noun is rarely used in Arabic in the sense of the Infinitive, and it is rarely used in its work. However, there is a common point for the Infinitive Noun in both languages. The Infinitive Noun in both languages gets subject and object by additional structure if it has meaning and significance.

Keywords

References

  1. الأسمر، راجی (1993م). المعجم المفصل فی علم الصرف. بیروت: دار الکتب العلمیة.
  2. الاشمونی، علی بن محمد (لا تا). شرح الاشمونی على ألفیة ابن مالک.
  3. انوری، حسن؛ واحمدی گیوی، حسن (1367ش). دستور زبان فارسی. ج2، طهران: فاطمی.
  4. برکات، إبراهیم (2007م). النحو العربی. القاهرة: دار نشر الجامعات.
  5. ترزی، فؤاد (2005م). الاشتقاق. بیروت: مکتبة لبنان ناشرون.
  6. حسن، عباس (1380ش). النحو الوافی. (بالأوفست)، ط 6، طهران: ناصرخسرو.
  7. خوئینی، عصمت (1392ش). «نوعی اسم مصدر در زبان فارسی». مجله ویژه نامه فرهنگستان، العدد 9، صص20-32.
  8. السامرائی، فاضل صالح (2007م). معانی النحو. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
  9. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (2007م). معانی الأبنیة فی العربیة. ط 2، الأردن: دار عمار.
  10. السیوطی، جلال الدین (2007م). الأشباه والنظائر. ط 2، بیروت: دار الکتب العلمیة.
  11. شریعت، محمد جواد (1375ش). دستور زبان فارسی. ط 7، طهران: اساطیر.
  12. صادقی، علی اشرف (1350ش). «مصدر واسم مصدر در فارسی معاصر». مجله راهنمای کتاب، السنة 14، العدد 4-6 (تیر إلى شهریور).
  13. صادقی، علی اشرف؛ ارژنگ، غلامرضا (1356ش). دستور دبیرستانی دوم فرهنگ وادب. طهران: وزارت آموزش وپرورش.
  14. طباطبایی، علاء الدین (1395ش).فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی. طهران: فرهنگ معاصر.
  15. فرشیدورد، خسرو (1382ش). دستور مفصل امروز. طهران: سخن.
  16. مجمع اللغة العربیة القاهری (1983م). فی أصول اللغة. ج 3، أخرجها وضبطها وعلق علیها: مصطفى حجازی وضاحی عبدالباقی، القاهرة.
  17. معین، محمد (1369ش). اسم مصدر وحاصل مصدر. ط 5، طهران: دار نشر أمیر کبیر.
Quarterly of Arabic Language and Literature
Volume 16, Issue 2
July 2020
Pages 229-250

Files

Share

How to cite

Statistics